Erfgoeddrager: Bodecha en Jomelio

‘Over je eigen gewoontes en cultuur denk je pas na als de setting anders wordt’

Simten Goren groeide op in Turkije en trok op haar 27e in bij haar Israëlische vriend in Amsterdam. Zij woont nog altijd in hetzelfde huis, in het centrum, van waaruit zij dertig jaar geleden de stad leerde kennen. Na een wat moeilijke start vond zij hier haar roeping als pedagoge. Aan Hayat, Bodecha en Jomelio van basisschool de Rivieren vertelt ze over haar migratie, de heimwee en hoe ze haar leven vormgaf in een ander land.

Hoe was het om in Turkije op te groeien?
‘Ik ben geboren in een klein stadje in het oosten van Turkije, vlakbij de grens met Iran. Het was daar negen maanden winter en drie maanden zomer, dus heel vaak koud met veel sneeuw. In de zomer speelde ik altijd op straat met mijn broertje en zusje en de kinderen uit de buurt. We hinkelden, volleybalden en speelden een spel met steentjes opvangen. Het was er fijn en er was een groot gemeenschapsgevoel. Toen ik twaalf was, net zo oud als jullie nu, verhuisden we naar Istanbul, tweeduizend kilometer verderop. Mijn vader was wiskundeleraar en kon daar les gaan geven. De rest van de familie bleef aan de andere kant van Turkije. Toen we er aankwamen, dacht ik eerst dat er geen kinderen woonden, want er speelde in die grote stad niemand op straat. Voor ons hield het buitenspelen ook op. Ik ging naar school, ging studeren, werd dierenarts en ging bij een farmaceutisch bedrijf werken. Ik had het goed voor elkaar en tot mijn 27e heb ik er nooit aan gedacht om weg te gaan.’

Waarom bent u toen toch naar Amsterdam gekomen?
‘Voor de liefde! We werkten aan een nieuw medicijn en iemand uit Nederland kwam daar meer over vertellen. We hielden contact en werden verliefd. Na een tijdje wilde ik het wel voor een jaar proberen om in Amsterdam te wonen. Nu dertig jaar later woon ik hier nog steeds met mijn man, in hetzelfde huis. Hij komt uit Israël, ging in Amsterdam studeren en is ook langer gebleven dan hij gedacht had. Hij was hier al gesetteld, dus ik kon bij hem gaan wonen in het centrum, daar had ik geluk mee. Ik heb een hele zachte landing gemaakt, maar toch was ik soms verdrietig. Mijn diploma bleek hier niet geldig en ik zou de studie helemaal opnieuw moeten doen. De taal was moeilijk, ik miste mijn familie en vrienden, ik was mijn positie in de samenleving kwijt. Ik dacht dat ik een fout had gemaakt en wilde teruggaan. Uiteindelijk besloot ik pedagogie te gaan studeren. Op de eerste dag wist ik meteen dat dit is wat ik wilde. Pedagogie heeft een ander mens van me gemaakt en ik geef er nu les in aan de hogeschool. Ik ben Turks en Nederlands, maar noem mezelf een Amsterdammer, want ik voel me heel erg verbonden met de stad.’

Wat was hier anders dan in Turkije?
‘Ik vond de verschillen niet zo groot. Het viel mij wel meteen op dat de mensen heel ontspannen waren, vrij in hun denken en doen. Amsterdam was vergeleken met Istanbul een dorp. Als ik eerlijk ben, vond ik de stap van het platteland naar Istanbul veel moeilijker dan de overgang naar Amsterdam. Ik moest wel wennen aan andere gebruiken. Ik woonde hier net en toen ging de buurman dood. Vanuit de Turkse traditie heb ik eten gemaakt voor de buurvrouw, maar ze keek me heel verbaasd aan. Later begreep ik dat je hier een kaartje moet sturen en zeggen dat je meeleeft. Dat soort dingen leer je alleen maar door interactie, door met elkaar in contact te komen. Over je eigen gewoontes, jouw cultuur denk je pas na als de setting anders wordt. Zoals een vis niet beseft dat hij in het water leeft. Pas als je hem eruit haalt, merkt hij een verschil. Zo is het ook met migratie.’

              

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892